Op straat voor porno

Een wet tegen pornografie blijft al drie jaar in het Indonesische parlement hangen. Voor veel Balinezen mag dat zo blijven.

Duizenden inwoners van het Indonesische eiland Bali zijn in september 2008 de straat op gekomen om te protesteren tegen een wetsvoorstel dat pornografie verbiedt. De media spreken van ongeveer 5.000 betogers, onder wie velen getooid in traditionele kledij. Het voorstel wordt verdedigd door de moslimpartijen maar wordt bekritiseerd door de minderheden van het land.

De wet, die officieel pornografie en 'pornoactie' moet bestrijden, behelst niet alleen erotische afbeeldingen. Ook het kleedgedrag van vrouwen, kussen in het openbaar en sensuele bewegingen vallen eronder. Op het dragen van een minirok of een heupbroek staat bijvoorbeeld een gevangenisstraf van maximaal twaalf jaar.

De eerste versie van twee jaar geleden was een verkapte islamitische fatsoenswet die niet alleen pornografie, maar ook 'onzedelijk gedrag' als kussen in het openbaar en ongehuwd samenwonen strafbaar maakte. Honderdduizenden Indonesiërs gingen toen ook al de straat op om te protesteren tegen deze poging islamitische sharia-wetgeving via de achterdeur in te voeren. Tienduizenden moslims demonstreerden juist voor meer van dit soort wetten.

Eén van de slachtoffers van de wet is de populaire zangeres Inul Daratista. Ze staat bekend om haar heupbewegingen en wordt daarom ook wel 'de Boor' genoemd. Haar optredens waar ze dangdut-liederen vertolkt, een soort Indiase disco, waren zelfs een belangrijke aanleiding om met de wet te komen. Maar zangeressen zoals zij trekken wel duizenden uitgelaten toeschouwers. Ook op televisie zijn talrijke shows te zien met schaars geklede dames. In april 2006 zorgde Inul opnieuw voor een rel door voor de Indonesische versie van Playboy te poseren.

De wet werd teruggestuurd naar het parlement, waar een speciale commissie hem onder handen heeft genomen. Tijdens de ramadan 2008, zonder vooraankondiging, blijkt hij plotseling klaar te zijn. De meest aanstootgevende delen - de 'fatsoensparagrafen' - zijn eruitgesneden. Maar wat over blijft is genoeg om veel Indonesiërs opnieuw de stuipen op het lijf te jagen. Mensenrechtenactivisten, activisten voor persvrijheid, kunstenaars en de hele bevolking van Bali lopen te hoop om ook de nieuwe Wet op de Pornografie tegen te houden.

De wet draagt opnieuw het duidelijke stempel van de moslimpartijen. Het grootste probleem is de definitie van pornografie. Die is zo ruim genomen dat bijna alles eronder valt: 'Pornografie is elk door mensen gemaakt werk dat seksuele elementen bevat, in de vorm van tekeningen, illustraties, foto's, tekst, geluid, bewegende beelden, cartoons, poëzie, conversatie of enige andere vorm van een communicatieve boodschap.' Dat opent de weg voor boekverbrandingen en het sluiten van kunsttentoonstellingen. Enkele jaren geleden belegerden radicale moslims de Biënnale van Jakarta omdat daar een levensgroot kunstwerk hing getiteld: 'Adam en Eva'. Het kunstwerk werd op last van de politie verwijderd en er werd een aanklacht ingediend tegen de maker én tegen de man en de vrouw die naakt model hadden gestaan voor het kunstwerk. De nieuwe pornowet maakt hen allen strafbaar.

Ook is de angst groot dat de vrijheid van godsdienst, die sterk ligt verankerd in de Indonesische grondwet, in gevaar is. De hindoes op Bali vrezen dat de erotische afbeeldingen, die bij hun geloof horen, straks worden verboden. Op Bali en ook op het meest oostelijke eiland Papoea lopen vooral oudere vrouwen rond met ontbloot bovenlichaam, iets dat volgens het wetsvoorstel streng verboden is.

Sensualiteit en erotiek zijn van oudsher nauw verbonden met de cultuur in Indonesië. De traditionele kledij van Javaanse dames, de kebaya, is een doorschijnende kanten blouse. Maar sinds de val van dictator Soeharto waait er een conservatieve islamitische wind door het land.

Een omstreden paragraaf in de nieuwe wet is artikel 21, dat elke groep of individu het recht geeft persoonlijk op te treden en 'preventieve maatregelen te nemen'. Dat artikel zet de deur wijd open voor radicale (moslim-)groepen om geweld te gebruiken. "Het artikel rechtvaardigt radicalen die het recht in eigen hand nemen en bepaalde groepen met geweld bedreigen", zegt Hendardi, voorzitter van een van de Indonesische mensenrechtengroepen. Radicale groepen gaan zich nu al, meestal ongestraft, te buiten aan geweld tegen met name religieuze minderheden.

Seks rond het Vogelnest

Matthew Syed is ex-olympisch tafeltennisser en columnist van The Times. Hij schreef een opmerkelijk stuk over seks tijdens de spelen.

Vaak krijg ik de vraag of het olympisch dorp echt het seksfeest is waarvoor het doorgaat. Ik antwoord altijd hetzelfde: wees gerust. Ik speelde mijn eerste wedstrijden tafeltennis op de Spelen in Barcelona van 1992 en ging in die tweeënhalve week meer van bil dan in de rest van mijn leven tot dan toe. Twee keer was dat, wat misschien niet veel lijkt. Maar voor een 21-jarige student met kromme tanden was het een klein mirakel.

Barcelona ging voor velen van ons, olympische maagden, evenveel om seks als om sport. Er waren de adembenemende hostesses om de atleten bij te staan in hun felgele shirts en zwarte rokjes. Er waren de plaatselijke schonen die naar de wedstrijden kwamen kijken. En er waren de duizenden vrouwelijke atleten die gekleed in lycra rond het dorp paradeerden, pronkten en jogden, en meter na meter hun glimmende, afgetrainde, lillende en onvoorstelbaar exotische vlees etaleerden. Vrouwen uit alle landen ter wereld: gespierd, viriel, atletisch en oestrogeen spuiend. Ik was zo vaak in een luststaat dat ik best van mijn stokje had kunnen gaan.



En het waren niet alleen de jongens. Ook de vrouwen leken slaaf van hun hormonen, strooiden gedurfde blikken en explosieve glimlachen in het rond als ging het om confetti. Een pauze of maaltijd was niet volledig zonder ademloze conversatie met een ranke verspringer uit Cuba of een amazoneachtige badmintonspeler uit Zweden, waarbij het wederzijdse verlangen er zo dik op lag dat het bijna komisch werd. Er was wilskracht voor nodig om alles in toom te houden tot de wedstrijden voorbij waren. Maar zodra we uitgeschakeld waren in onze respectieve competities, stortten we ons op elkaar als suïcidale schermers. Hetzelfde gebeurde in Sydney in 2000, mijn tweede Spelen als atleet, en gebeurt ook hier in Peking, waar ik commentator ben.


Een Britse loper zei: "De zwemmers waren eerder klaar, het leek wel een uitbarsting." De zwemmers, inderdaad. Om een of andere reden staat het IOC erop de zwemproeven te bundelen aan het begin van de Spelen, met als onvermijdelijk gevolg dat het watervolkje vroeger dan alle anderen - en ik bedoel: seksueel - van leer trekt. Er is een beroemd verhaal over Seoel 1988. Er lagen in de nacht na het einde van de wedstrijden zoveel gebruikte condooms op het dakterras van het gebouw waar het Britse team verbleef dat de British Olympic Association een reglement uitvaardigde dat alle openluchtseks verbood. Hier in Peking beseffen de organisatoren dat zulke regels ongeveer even effectief zijn als een verbod op ademen. Ze hebben duizenden gratis condooms aan de atleten uitgedeeld.

Het roept een vraag op, misschien wel meer. Waar komt die haard van seksuele energie vandaan? Of, om het anders te formuleren, waarom hebben sportmannen en -vrouwen zo'n explosief libido? Ik suggereer zeker niet dat elke atleet in Peking het doet. Maar 99 procent wel.

Eén mogelijke verklaring heeft te maken met het feit dat olympische atleten een onnatuurlijke (en, het moet gezegd, totaal ongezonde) dosis zelfdiscipline aan de dag moeten leggen in de opbouw naar grote wedstrijden. Hoe kan de ontlading zich anders manifesteren dan met een vulkanische uitbarsting van opgekropt hedonisme? Het is een vertrouwd gezicht, net uitgeschakelde atleten die Magnums en McDonald's schrokken, alcohol achterover kappen en, uiteraard, poepen als konijnen. Soms de drie tegelijk.

Toch is dat maar een deel van de verklaring, want de meeste atleten die ik ken hebben er voor en tijdens de wedstrijd al net zoveel zin in als direct erna. Het lijkt alsof sportmannen en -vrouwen een hoger basisgehalte seksuele energie hebben. Maar waarom? Is het mogelijk dat een van de onderliggende drijfveren van sportieve grootheid precies hetzelfde ding is dat een overactieve sekshonger teweegbrengt?


Als dat zo is, kun je je olympische accreditatie erop verwedden dat er testosteron bij betrokken is. Testosteron is het hormoon dat verantwoordelijk is voor vele van de verschillen tussen de seksen en is ook een cruciale fysiologische aandrijver van agressie, competitiviteit en viriliteit. Dat geldt vooral voor vrouwen. Het dubbele effect van testosteron op vrouwelijke sportprestaties en seksualiteit kwam tot uiting tijdens de door de staat gesponsorde dopingprogramma's in Oost-Duitsland. Een gemiddeld meisje produceert in haar tienerjaren ongeveer een halve milligram testosteron per dag. Halverwege de jaren tachtig werden Oost-Duitse vrouwelijke atleten gedopeerd met ongeveer 30 milligram androgene steroïden per dag. Het effect ervan op de sportprestaties was verbijsterend, maar ze hadden ook een libido (volgens getuigenissen van de atleten zelf) dat niet meer beheersbaar was.


Daarmee beweer ik niet dat de atleten in het dorp allemaal aan de steroïden zijn, of dat hoge testosteronwaarden altijd leiden tot veel seks. Ik beweer alleen dat hogere natuurlijke testosteronwaarden bij beide geslachten een sterke verklaring bieden voor de combinatie van sportieve uitmuntendheid en seksuele potentie.

Betekenisvol is volgens mij ook dat het dorp zich voor vele atleten op duizenden kilometers van huis bevindt. De oude mantra 'wat op reis gebeurt, blijft op reis' is nog altijd springlevend, en niet alleen in de sport. Er zit iets diep in de mensheid ingebakken waardoor we volgens andere regels spelen als we de stad uit zijn, een fenomeen dat blijken van verschrikkelijke onmenselijkheid heeft voortgebracht. Toegepast op seks betekent dat eenvoudigweg dat mensen met een relatie de grenzen van de trouw en eerlijkheid die de menselijke monogamie schragen niet langer erkennen, of op zijn minst negeren.


En er zit ook een darwinistische component aan. Wetenschappers hebben bijvoorbeeld gemeten hoe de mannelijke vruchtbaarheid varieert afhankelijk van de afstand tot zijn partner. En raad eens? Volgens een rapport in het tijdschrift Personality and Individual Differences verdubbelt de hoeveelheid zaadcellen van een man als hij vaak van huis weg is - van 389 miljoen zaadcellen per ejaculatie tot 712 miljoen. Wat, en u zult het met me eens zijn, behoorlijk wat extra zaad is.

Volgens mij creëert een combinatie van die factoren de explosieve seksuele cocktail binnen de streng bewaakte perimeter van het olympisch dorp. Niet dat dat slecht is. Ik heb seksuele promiscuïteit altijd beschouwd als een elementair mensenrecht, ook al is het geen wondermiddel voor geluk of wat dan ook. Natuurlijk is het zo dat sommige atleten zich onthouden of het zelfs afkeuren. Maar één ding is zeker: ze zullen nooit meer in een oord als het olympisch dorp komen. Toch niet tot Londen 2012.

Bron: De Morgen 25/08/08

Bye Stonie... Hello Brittany

Je hebt het zeker al meegemaakt: in een groepscène is er één acteur die je speciaal opwindt.

Ik had het onlangs bij 'Caesars Hard Hat Gangbang' een pornofilm van Chichi Larue waarin Caesar terecht komt in een werkplaats waar hij onder handen wordt genomen door de hele ploeg. Ook de jonge Stonie mag Caesar neuken. Later die dag tikte ik zijn naam in bij Google. En wat bleek? Stonie (Adrian Cortez, van Creoolse afkomst, helemaal links op de groepsfoto) figureerde in zo'n 60 hompornofilms (vaak met militairen, zowel top als bottom) en dook ook even op in de film van Borat. Borats producers contacteerden zijn manager in juni 2005. Ze waren op zoek naar iemand die er 13 of 14 uitzag en toch de wettelijke leeftijd had om in een film te spelen. Adrian bracht een dag door op de set en vond Sacha Baron Cohen, de acteur die de rol van Borat speelt 'A lot of fun'. In de film toont Borat een foto van zijn 'zoontje' die flink geschapen blijkt te zijn.

Intussen is Stonie aan een tweede carrière begonnen in de pornowereld... als vrouw. Borat heeft dus nu een dochter. Het had een wending in zijn film kunnen zijn, maar voor de Stonie-fans is het harde realiteit. Adrian liet zich opereren in Ft. Lauderdale waar hij ook woont en heeft intussen één film uit als Brittany Coxxx. "Ik vind het heel opwindend om als Brittany te werken in porno, ik denk dat het nog heter dan voorheen zal zijn". Het mag een schrale troost zijn voor zijn homoseksuele fans dat zijn piemel en ballen niet zijn gesneuveld. Maar je moet uiteraard wel opgewonden raken door wat ze in het jargon 'Trannys'(of transgenders) noemen om nog van de nieuwe carrière van Stonie te kunnen genieten. "Just what we need - another Brittney running around without underpants!" schreef een blogger. Maar eigenlijk leert Stonie ons waar het in porno om gaat: eens de film gedraaid gaan de acteurs en actrices hun eigen gang, terug het echte leven in. Als we willen dat ze voor altijd - een beetje - bij ons blijven dan moeten we de DVD kopen. We zullen Stonie nooit vergeten en hopen dat Brittany heel gelukkig wordt.

Reclame

Seks voor aftrek

Het is een bekend thema in de pornowereld: seks in ruil voor een of andere gunst.

Twee mannen komen mekaar tegen en in plaats van het geld terug te betalen dat de ene aan de andere geleend heeft wordt de schuld in natura geregeld. In "Down Under"
(1989) van William Higgins zit een variatie op het thema: De Amerikaanse toerist Tim Lowe (links op de foto's) wordt in Sydney van zijn portefeuille beroofd. Hij merkt dat pas als hij in een bar zijn drankjes moet betalen. De barman neemt hem dan meer mee naar huis...

Zoals vaak overtreft de realiteit de fictie. Een treinconducteur vertelde me dat hij op een dag een jongedame betrapte op het niet hebben van een vervoersbewijs. Zij vroeg ostentatief of het probleem niet "op een andere manier" te regelen viel... En blijkbaar gebeurt dat niet enkel op de trein.

In De Morgen van 2 september 2008 stond ook een aanzet tot een leuke pornoscène en het was dan nog echt gebeurd ook. Onder de kop "Belastingcontroleur vraagt seks voor aftrek" (eindredacteurs amuseren zich soms rot) meldde de krant dat een restaurantkok uit Aalst een klacht heeft ingediend tegen een controleur van een btw-kantoor, omdat die man seks met hem wou in ruil voor minder belastingen. De controleur had een afspraakje geregeld bij het slachtoffer thuis. Het btw-kantoor is op de hoogte van de klacht, maar wil geen commentaar kwijt "zolang de zaak loopt".

bron: Belga