maandag, mei 22, 2006

Porno en wetenschap?


De ontdekking van de clitoris dankt de geneeskunde aan Charles Estienne (1504-1594), een tijdgenoot van Vesalius. Estienne dacht nog dat de clitoris enkel diende om te urineren. Dergelijke prenten werden als erotisch beschouwd en in sommige landen zelfs verboden. om het verbod te omzeilen werden wetenschappelijke teksten toegevoegd.

Bron: Knack, 17 mei 2006

zondag, mei 14, 2006

American Apparel verovert de wereld

Eerlijk gemaakte kleren hoeven niet saai te zijn. Het Amerikaanse T-shirtmerk American Apparel verovert de wereld met kleurrijke T-shirts, vintage geïnspireerd ondergoed en een gezonde dosis seksualiteit.

Er was eens, halfweg de jaren zeventig, een jonge Canadese Jood die luisterde naar de naam Dov
Charney (foto). Tijdens een van zijn bezoekjes aan zijn grootmoeder in Florida ontdekte hij dat er iets bestond als een kwaliteitsverschil. De katoenen T-shirts van het merk Hanes deden de nylon exemplaren die hij kende verbleken, en hoewel hij nog adolescent was, zette hij een handeltje op. Hij kocht Hanes-T-shirts aan in de VS en verkocht ze met winst in Montreal. Dat hield hij vol toen hij naar de universiteit trok, in die mate zelfs dat zijn zaakje op de duur zo goed draaide dat hij zijn studies liet voor wat ze waren en zich volledig op de textielsector stortte. Hij doopte zijn bedrijf American Apparel, of Amerikaanse Kleren, vanwege de mythische status die hij tijdloze, niet-seizoensgebonden kledingstukken toeschreef.American Apparel is de grootste T-shirtfabrikant binnen de Verenigde Staten, met 3.500 werknemers en een omzet van 250 miljoen dollar in 2005, met meer dan honderd winkels wereldwijd en veertig nieuwe adressen die voor het eind van het jaar zullen openen. New York alleen al telt er veertien, en het imperium reikt tot in Seoel, Tokio en Tel Aviv. Filialen rijzen ook in Europa als paddenstoelen uit de grond. Parijs zal er deze zomer vijf tellen, Londen drie, en in Amsterdam opende er een winkel in december van vorig jaar. Ook Duitse grote steden als Berlijn, Frankfurt, Hamburg en Keulen hebben hun eigen American Apparelshops.

Je zou de opmars van het merk kunnen vergelijken met die van H&M. Beide merken produceren massa's goedkoop textiel (een T-shirt van American Apparel kost gemiddeld 16 euro), hun doelgroep is jong.

Maar daar eindigt de vergelijking ook. Want in tegenstelling tot de andere massamerken gaan ze er bij American Apparel prat op dat hun kleren eerlijk worden gemaakt. Er komen met andere woorden geen kinderhandjes (die werken in de zogenaamde Sweatshops) aan te pas, de werknemers worden er zelfs in de watten gelegd.Eerlijke economie is het kloppende hart van
het merk. Sweatshopvrij en verticale integratie, het zijn geen loze woorden, maar realiteit. De arbeiders, meestal migranten, krijgen een vast contract in plaats van het traditionele seizoenscontract, en worden gemiddeld het dubbele betaald van het vereiste minimumloon in de Verenigde Staten. Ze hebben toegang tot een betaalbare ziekteverzekering, gratis maaltijden, lessen Engels en af en toe een massage. En om te bewijzen dat hij het echt meent: op 1 mei liet de grote baas de machines in de fabriek stilleggen, zodat zijn werknemers, onder wie heel wat latino's, konden deelnemen aan de migrantenmars. "Migranten zijn ook Amerikanen", stelt Charney op zijn website. "Ze zijn de Amerikanen van de toekomst."

Van conservatief Amerika krijgt hij de wind van voren voor zijn progressieve activisme. Eén kwade schrijver vond het feit dat Amerika in zijn merk wordt vernoemd al een blaam voor het volk. Daar komt nog eens bij dat Dov Charney ook buiten zijn politieke standpunten niet bepaald onbesproken is. De 37-jarige man heeft wat ze noemen een gezonde seksuele appetijt. Hij is een liberal in elke betekenis van het woord, een vrije vogel die al heel wat katjes, al dan niet in het donker, heeft geknepen.

Het is dan ook niet de ethisch correcte manier van zakendoen van directeur Charney die de kleurrijke T-shirts, onderbroekjes en accessoires van American Apparel tot cultproduct verheft. Het ware geheim achter het succes van American Apparel is de playboy Charney en zijn obsessie voor de jeugd van vandaag.

Die noemt hij in het magazine van The New York Times erotisch gedreven en ruimdenkend. En hij wil er maar al te graag deel van uitmaken. De advertenties stralen dat ook uit. Op alle foto's staan jonge twintigers, geen modellen, maar gewone meisjes en jongens, met een kledingstuk van American Apparel om het lijf. Dat is dan vaak ook het enige wat ze aanhebben.Er zijn jongens in bleke blote konten en meisjes die eruitzien alsof ze net zijn klaargekomen. Meer dan eens in een slipje, met de benen open, maar ook in de douche of in bad. Charney maakt zijn foto's soms zelf, met eigenhandig gekozen gelegenheidsmodellen. Hij zegt dat hij wekelijks tientallen aanbiedingen krijgt van meisjes die in zijn campagnes willen figureren.Af en toe figureert hij ook zelf. Op de website is een campagnebeeld te zien van het lichaam van een man in blauwe boxershort, met op hem een meisje in slipje dat hem masseert. De man is Charney, en zijn opwinding is duidelijk zichtbaar. Het Porno magazine Adult Video News becommentarieert de website overigens als een van de beste softcore websites die ze tot nu toe hebben gezien.

Charney zelf vindt zijn levensstijl niet liederlijk, maar normaal. "Zo staan jonge mensen vandaag in het leven", zegt hij. "Het zijn de kinderen van de babyboomers. Ze zien geen kwaad in een gezonde dosis erotiek als onderdeel van het dagelijks leven." Charney is dol op zijn oude nummers van Penthouse en Oui, die hij eerder kunst dan porno noemt.

Vorig jaar werd hij drie keer aangeklaagd, weliswaar niet voor seksueel getinte misdrijven, maar wel door (intussen ex-)werkneemsters die moeite hadden met de collectie vintage porno die hij in zijn winkels tentoonstelt. Hij won één zaak, een andere werd in der minne geregeld, een derde is nog hangende. Een direct gevolg hiervan is dat alle nieuwe werknemers wordt gevraagd een document te ondertekenen waarin ze verklaren dat ze zich bewust zijn van de seksuele geladenheid van het merk, en dat ze die aanvaarden.

Een zekere Jared uit Phoenix Arizona vat zijn visie op Charney als volgt samen: "It’s too bad that the ideal of a modern American bussinessman is a Canadian—Regardless it’s because of him & people like him that I have hope for the future of the American economy."

Bron: De Morgen Magazine, 13 mei 2006

American Apparel plant voorlopig geen winkel in België, maar een selectie van de producten is wel online verkrijgbaar via de website
http://store.americanapparel.de

woensdag, mei 10, 2006

Porno kan uw carrière schaden



Kroatië, voorjaar 2006 - Severina Vuckovic, die Kroatië mocht vertegenwoordigen op het Songfestival van 2006 in Athene, kreeg het moeilijk toen bekend raakte dat ze drie jaar geleden een vrijpartij met haar toenmalig vriendje op video heeftvastgelegd. Het vervolg laat zich raden: Ondanks een smeekbede van Severina om al het pornografische materiaal te vernietigen of haar toe te sturen staat de video intussen op het internet. Opmerkelijk: voordat de videobeelden uitlekten, stond Vuckovic in Kroatië bekend als een icoon van zedigheid.

Bron: Het Laatste Nieuws

België, oktober 2004 - Brussels staatssecretaris voor Netheid Emir Kir (PS) en de Schaarbeekse onderwijsschepen Mohamed Lahlali (PS) bedankten Michel Duponcelle voor bewezen diensten nadat was uitgelekt dat hij in een pornofilm figureerde. “Ik wist dat de twee ooit konden botsen”, zegt Duponcelle. Hij is hoofdredacteur van Tels Quels, het blad van de gelijknamige Brusselse Holebi organisatie. In 2000 waren Duponcelle en zijn vriend het eerste homokoppel in België dat een samenlevingscontract ondertekende. Duponcelle toonde zich ook een groot voorvechter van de homo-pornofilms van Jean-Daniel Cadinot. “De films van Cadinot zijn inderdaad porno, maar wel vol van tederheid en positieve beelden”, vertelt Duponcelle in een gesprek met De Morgen. “Jonge homo’s hebben daar nood aan. Bovendien wordt er alleen aan veilige seks gedaan.” De bewondering voor Cadinot leidde ertoe dat Duponcelle ook zelf ging acteren in een van diens films, "Secrets de famille" Duponcelle speelt in de film een niet seksuele rol, met name die van Serge-Henri Frikard-Meskin, een immobiliënmakelaar. Het gezinnetje van Serge-Henri valt uit mekaar door intriges en allerlei seksuele escapades. En O Ironie: ook in de film raakt hij zijn job kwijt...


“Uiteindelijk was het maar een eenmalige figurantenrol”, vertelt Duponcelle. “Ik doe niet mee aan de vrijscènes en ik verschijn ook niet naakt in beeld. Ik was gewoon heel nieuwsgierig hoe het is om midden in een van Cadinots films te zitten.” De totnogtoe onbekende Association des Parents de l’Enseignement Schaerbeekois stuurde dit weekend een pamflet naar Franstalige kranten met een noodkreet. Titel: ‘Help ons! Onze kinderen zijn in gevaar.’ In de onhandig opgestelde tekst wordt beweerd dat Duponcelle de echte chef is in de Schaarbeekse scholen, terwijl hij tegelijk “propaganda maakt voor homoseks” door te acteren in de bewuste film en via artikels in Tels Quels. Wie achter het pamflet zit weet Duponcelle niet. Zeker is dat de tekst zijn effect niet gemist heeft. Na de aanval op Duponcelle werd zijn positie onhoudbaar. “De beschuldigingen zelf zijn natuurlijk absurd, in mijn functie had ik helemaal geen contact met kinderen”, zegt Duponcelle. “Maar ik heb wel altijd beseft dat dit ooit kon gebeuren. Eigenlijk hadden mijn twee levens al eerder kunnen botsen.” Voor Duponcelle is het duidelijk dat de auteurs van het pamflet pornografie, homoseksualiteit en pedofilie op één hoop gooien. Niettemin begrijpt hij ook dat opstappen de enige optie is. “Een kabinetschef is er om zijn baas te helpen, het liefst zonder zelf te veel in de kijker te lopen."

Het Vlaams Belang vond het nodig om melding te maken van het ontslag van Duponcelle: "De zaak werd aan het rollen gebracht door een brief van de Oudervereniging van het Schaarbeekse Onderwijs aan het gemeentebestuur. Daarin werd er ook op gewezen dat in de pornofilm van Duponcelle "erg jonge jongens" optraden. Duponcelle zou ook conferenties over homoseksualiteit hebben gehouden in het hoger onderwijs. Als ervaringsdeskundige ongetwijfeld ..."

Bron: De Morgen, donderdag 21 oktober 2004

Meer info over de houding van het VB tegenover holebi's vind je op
www.mikpunt175.be

VS, voorjaar 2006 - Een pornosite met échte militairen? Velen onder ons zouden er veel plezier aan beleven als ze die zouden vinden... Een militair van de Amerikaanse luchtmacht is veroordeeld en uit het leger gezet nadat hij te zien was op dergelijke pornosite voor homo's. Richard Ashley moet 75 dagen naar de gevangenis en wordt daarna volgens de “Don't ask, don't tell richtlijn” ontslagen. Richard Ashley was een van de zeven soldaten die schuld bekenden aan "sodomie, ongepast gedrag en het gebruik van drugs". Een getrouwde militair krijgt daarbovenop nog een veroordeling voor
overspel. De soldaten maken deel uit van de 82 luchtsmachtsdivisie. Dat is een elite team dat op 18 uur tijd ingezet kan worden. Door de “Don't Ask, Don't Tell” richtlijn mogen homoseksuelen wel werkzaam zijn in het leger maar mogen ze hun seksualiteit niet beleven. Vier andere soldaten van Fort Bragg in North Carolina die op de site te bewonderen waren, kregen gewone tuchtmaatregelen, gaande van degradatie, een boete, huisarrest en het advies tot ontslag. Hun namen zijn niet vrijgegeven. Het gaat over recruten van de 82nd Airborne Division die gelegerd waren in Fort Bragg, die ondermeer naar Irak en Afghanistan werden gestuurd. De uitbaters van de bewuste site, geregistreerd in het nabijgelegen stadje Fayetteville waren niet bereikbaar via telefoon of email...
Bron: Gaylive, 3 mei 2006

maandag, mei 08, 2006

Het echte verhaal achter de pornofilm


Altijd al gedroomd van een carrière in de porno-industrie? Wil jij het graag doen op de gevoelige plaat? Patrick Nuyten van de Gay Krant levert een sterk staaltje van onderzoeks-jounalistiek in de commerciële pornowereld van vandaag.

Zoals elke gezonde jongen ben ook ik al een tijdje verslaafd aan gay-websites. Op een vroege zondagmorgen zit ik dan ook weer lekker te Gaydarren. In Australië' wel te verstaan, want daar verblijf ik momenteel. Bladerend door de vele on-line profielen - elke dag zie je er eigenlijk weer dezelfde gezichten, of edele delen - zie ik opeens een profiel met de kop: 'Are you MAN enough to play in our next porn?' Oftewel: Ben ik man genoeg om in een seksfilm te spelen? De nieuwsgierigheid is meteen gewekt en ik dubbelklik op het bijbehorende profiel. Dat blijkt een advertentie te zijn van een pornoproducerende organisatie, in Sydney. Ik lees met verbazing, maar ook semi-opgewonden, de verhalen van jongens die eerder deze pagina bekeken hebben en nu wippend gefilmd worden. Worden pornoacteurs werkelijk via eenwebsite gehead-hunt?Al lezend kom ik erachter dat deze organisatie ieder half jaar een andere serie maakt, met 'acterende' jongens er in.


Sollicitatiegesprek

Alsof mijn hormonen het van me overnemen, heb ik vijf minuten later mijn telefoonnummer doorgemaild. Is dat nu wel zo slim, denk ik nog? Maar ach, mijn internetzoektocht gaat verder en na een paar uur ben ik het alweer vergeten. Tot ik een week later gebeld word door ene Mike. Hij is producer bij de pornosite. Ze zijn momenteel bezig met een nieuwe serie, en ik krijg een uitnodiging voor een gesprek. Met hartkloppingen hang ik op; ik heb al menig sollicitatiegesprek achter de rug, maar hoe bereid je je voor op een gesprek over porno acteren? De volgende dag sta ik al bij Mike voor de deur. Hij doet open en blijkt alles te zijn wat ik me had voorgesteld bij een porn king: breed, geil om te zien, en vooral heel mannelijk. We nemen beiden plaats op de bank en hij kijkt me van top tot teen aan. Ik voel me niet echt op m'n gemak: verwacht hij nu dat ik hem bespring, om te bewijzen dat ik het in me heb? Dan begint Mike te vertellen: zijn organisatie werkt al drie jaar vanuit Sydney. De meeste homofilms worden in Amerika gemaakt, maar de vraag naar andere modellen (Aussies zien er toch anders uit dan hun Amerikaanse oosterburen) heeft ertoe geleid dat ze in Sydney gevestigd zijn. Ze maken twee series korte films per jaar, rondom een thema. Mike wil overigens niet de sitenaam in een Nederlands blad hebben; het blijft een wereldje, waarin niet alles helemaal legaal gebeurt. De films worden speciaal voor de internetmarkt geproduceerd, duren zo'n twintig minuten en komen op betaal-gaysites terecht. In Azië wel te verstaan. Je hoeft dus in principe niet bang te zijn dat je Australische of Europese vrienden je in je blote kont voorbij zien komen. Tenzij ze natuurlijk Aziatische pornosites bezoeken...

Boy next door

De laatste serie draaide rond sportscholen en wat daar allemaal kan gebeuren. De serie die Mike nu voorbereidt, zal seks op verboden plaatsen als thema hebben: in openbare gebouwen, langs de snelweg, in het park... overal waar je gesnapt kunt worden. De jongens die ze zoeken zijn, in tegenstelling tot het brede sportschoolmateriaal, het ty¬pe 'die buurjongen van hiernaast'. Er wordt zo'n vier tot zes uur per dag gefilmd, de overige tijd gaat zitten in het editen en internet-klaar maken van het ruwe materiaal. Voor Mike is het een fulltime job. Hij geniet er duidelijk van: hij ontmoet veel jongens en speelt zelf regelmatig mee. Wat moet ik eigenlijk verwachten als pornoster? Mike screent de jon¬gens eerst op uiterlijk. Daarna volgen vragen als: wat is je seksuele voorkeur, bottom of top? Wat voor soort jongens vind je aantrekkelijk? Wat is het geilste wat je hebt meegemaakt? (Zo'n vraag waarover je toch even moet nadenken... is mijn seksleven dan werkelijk zo saai?). En Mike geeft aan wat er van je verwacht wordt: je moet een recente hiv-test overhandigen, condooms zijn op de set, maar je moet zelf je Viagra meebrengen. En Viagra heb je nodig, verzekert Mike me: het wachten op de set, de vele mensen eromheen, en het opnieuw opnemen van dat penetreer-moment, het maakt het er allemaal niet geiler op.

Voor paal

Na een half uurtje babbelen - Mike weet intussen alles van mijn seks¬leven - laat hij me een van hun sites zien. Hij dubbelklikt wat rond en showt een filmpje (en laat hij nu net zelf de hoofdrol spelen in deze aflevering). Hij geeft aan dat hij me binnen enkele dagen zal bellen. Is het interview nu klaar? Wil hij niet meer zien? Ik bedoel: de hele tijd heb ik me zitten voorbereiden op de vraag: 'Oke, laat nu maar zien wat je in je broek hebt'. Maar dat gebeurt dus niet. Als Mike de verbazing op mijn gezicht ziet, zegt hij: "Het gaat ons om gewone jongens. Niet elke schoonheid heeft ook nog eens een paal van 22 centimeter." Enkele dagen later belt Mike me op. Hij wil graag met me werken. Ik ben natuurlijk gevleid, maar heb er ook nog eens goed over nagedacht. Het meewerken aan een aflevering levert je zo'n 350 Australische dollar op. Zeg maar 175 euro. Haal daar de Viagra en de kosten voor de hiv-test vanaf en je houdt maar weinig over voor het showen van je blootje. En het feit dat je toch ergens op het internet wippend voorbij kunt komen, lijkt me geen goed idee. Stel dat je toekomstige baas het onder ogen krijgt? Ik zeg dus 'nee' tegen Mike. Maar ik ben toch enorm nieuwsgierig naar zo'n filmdag. Dus vraag ik hem of ik zo'n opname, als reporter voor een Nederlands homoblad, mag bijwonen. En zo zit ik dus twee dagen later in een busje naar een geheime locatie. Met vijf man crew en twee wannabe-acteurs die elkaar voor het eerst zien. Ze schudden onhandig elkaars hand en ik zie de blonde jongen denken: 'dus jij gaat me over een half uurtje neuken?'

Fluffer

De geheime locatie blijkt een leegstaande loods op een industrieterrein. De verhaallijn die hieromheen verzonnen is, is niet bijster ingewikkeld: jongeman wil graffiti op het gebouw spuiten, en wordt daarbij betrapt door een agent. Die schrijft geen bon uit, maar handelt de zaak 'in natura' af. Dit echte acteren duurt zo'n drie minuten, want het gaat tenslotte allemaal om wat er daarna gebeurt. Maar wat er in een film als een gelikt verhaaltje uitziet, is in werkelijkheid veel minder opwindend: Na het kussen en uitkleden van elkaar, wordt van beide jongens verwacht dat ze een stijve hebben. En houden. En daarvoor is een speciaal iemand op de set: de fluffer. Een fluffer is iemand die de acteurs pijpt voor de opname, zodat hun 'materiaal' klaar voor gebruik is. Een beetje vreemd ziet het er wel uit, zo'n man op z'n knieën, die zijn werk heel serieus uitvoert. Maar het werkt. En voor ons zien we dan ook de twee acteurs alles doen wat je in een porno verwacht. De actie wordt om de paar minuten onderbroken: de lichtval is niet goed, problemen met het geluid, als jij je been nu eens omhoog houdt... Eerlijk gezegd verwachtte ik zelf opgewonden te raken van de opnames, maar in werkelijkheid is het verre van geil. Het is hard werken. De blonde jongen die als bottom fungeert, vraagt na veertig minuten of hij even een 'break' kan krijgen. Hij kijkt er pijnlijk bij. Het zijn zuur verdiende dollars.

Creditkaart

De totale opnames duren zo'n vijf uur. We rijden nog naar twee andere locaties, proberen wat standjes uit, en dan is er voldoende materiaal. Het uiteindelijke internetfilmpje zal zo'n twintig minuten aan actie laten zien. Voor zo'n 25 tot 75 Amerikaanse dollars kan het gedownload worden, met je creditkaart. En de vraag is blijkbaar enorm groot, want Mike geeft lachend toe dat de porno-industrie big business is. Wellicht zou er dan wat meer geld naar de acteurs kunnen gaan?

Gay Krant, 18 September 2004