Een van de opmerkelijke interviews in 2009 was dat met François Sagat, Fransman, porno-acteur, mode-ontwerper, model en nog een paar dingen. Thomas Persson ontmoette François in een café in Parijs in de buurt van het Centre Pompidou. Een gesprek over zijn aanbidders, zijn vrouwelijke kantjes en schuchtere kleine jongetjes.
Hoe voelt het om het voorwerp te zijn van zoveel seksuele bewondering en zelfs verering?
FS: Ik kan niet zeggen dat ik het niet leuk vind maar het is van het goede teveel. Teveel voor wat het waard is. Ik kan begrijpen dat iemand fan is van Tina Turner of Cher. Maar van een pornoster? Ik kan de seksuele obsessie nog begrijpen omdat het met verlangens te maken heeft. Maar echt fan zijn van alle films, onthouden welke films je gedaan hebt en met wie, hoe lang je baard was... dat snap ik niet. Geobsedeerd zijn door de nieuwe video van Beyoncé, de choreografie, de kleding, dat is een ander verhaal, dat snap ik wel.
Er wordt heel veel over jou gepraat op het internet. Met de enorme toegang tot porno op het internet is de hele porno-industrie aan het veranderen.FS: O ja, het internet heeft alles veranderd. Alle bedrijven, zowel in de VS als daarbuiten zijn bezorgd omdat ze zoveel geld verliezen. De enige manier om hun publiek aan zich te binden is het 'streamen' van films online. Niemand wil nog een DVD kopen. Zoals iedereen ook een meer compacte computer wil of een kleinere GSM.
Ik denk ook dat mensen ontdekt hebben dat het erotischer is om naar een amateurpornofilm op Xtube te kijken dan naar de gladde Amerikaanse films. De nieuwe lichting amateurporno heeft een persoonlijke intimiteit die je niet krijgt als het professioneel is gemaakt.
FS: Ja, ik weet het. In de professionele films is het beeld heel helder, het is goed gemonteerd, soms zijn de acteurs héél geil, maar niet altijd. De minder professionele films zijn opwindender. Men kijkt graag naar amateurs. Je wilt graag onbekenden zien, liever dan de bekende die seks heeft met een andere bekende.
Hoe is het om uit te gaan in de Gayscene, nu je zo'n grote ster bent geworden in dat milieu?
FS: Ik ga niet zoveel uit omdat ik overal herkend word en daar hou ik niet van. In het begin was het leuk maar nu werkt het op mijn zenuwen. Ze bekijken jou, wat je draagt, wat je koopt, met welke kaart je betaalt. Dan wil ik weg.
Je hebt een grote groep volgelingen, mensen die heel hard op jou gesteld zijn. Niet alleen omwille van de porno die je maakt maar ook voor andere dingen die je doet, ik denk aan een film waarin je toont dat je niet bang bent om te breken met je zeer mannelijke imago.FS: O ja, en op die manier voel ik me dan ook zeker van mezelf. Ik denk niet dat experimenteren met je vrouwelijkheid iets vrouwelijks is. ik ben geen mannelijk rolmodel, omdat ik veel vrouwelijke kantjes heb. Ik ken mensen in de pornowereld die proberen hun mannelijkheid tot in het extreme op te vijzelen, en dat werkt dus niet.
We leven in een tijd waarin mensen geobsedeerd zijn door fitness. Er zijn meer fitnesscentra dan ooit. Heb je daar een verklaring voor?
FS: Wat mezelf betreft: ik vind een gespierd lichaam seksueel aantrekkelijk. Ik ben geobsedeerd door mijn eigen spieren. Ik was heel schuchter als kleine jongen. Dit is een foto van toen ik 15 was. Je gaat je ogen niet geloven.
Ben jij dat? Zo tenger en schattig. Je bent heel erg veranderd. Wanneer kreeg je interesse om de persoonlijkheid te creëren die je nu bent?
FS: Ik denk dat het begon op het einde van mijn mode-opleiding. Ik figureerde in een video die vrienden hadden gemaakt en ik vond het niet leuk hoe ik mezelf daarin zag. Ik vond mezelf te mager, vond dat ik niet goed sprak. ik begon mijn haar te verliezen en dat was een tragedie. Ik wilde veranderen. Ik begon te fitnessen. Mijn lichaam begon te veranderen. Ik scheerde mijn hoofd kaal en liet een tattoo aanbrengen.Hoe voelde dat toen je begon te veranderen?
FS: Ik was opgelucht. Mijn vrienden daarentegen reageerden negatief. Iedereen, behalve mijn beste vriend Olivier, keurde de verandering af. Mensen dacht dat ik mijn leven aan het verknoeien was, anderen lachten me uit. Maar er waren ook mensen, van het intelligentere type, die het een interessante transformatie vonden. Uiteindelijk bleef ik in mezelf geloven en deed wat moest gedaan worden. Nu heeft iedereen het geaccepteerd.
Je wordt geaccepteerd omdat je een homo-icoon bent geworden. Had je dat al in gedachten toen je aan de transformatie begon?
FS: Neen. Ik deed het voor mijn eigen geluk. Ik dacht niet dat het zo belangrijk zou worden. Ik was niet echt van plan porno te maken, dat kwam gewoon op mij af en het werkte. Dit gezegd zijnde: ik denk dat ik gemaakt ben om porno te maken. Ik heb het dan niet over mijn Franse ervaring omdat die heel intiem was. Ik heb het over de Amerikaanse ervaring.Wat is het verschil?
FS: in Frankrijk was het heel anders: drie mensen in een kamer, ik, mijn partner en de man die filmde. Zes maanden later in de VS bevond ik me in een gigantisch groot huis met een dozijn mensen op de set. Ik was een beetje bang de avond voordien maar tijdens de opname was ik heel kalm, wat heel raar is voor iemand die vroeger zo schuchter was.
De homocultuur is in staat om dingen te maken die beangstigend zijn, die we waarschijnlijk in het echte leven niet willen meemaken, zoals gevangenissen, oorlog en legerbarakken, volledige overgave of slavernij.
FS: Dat komt misschien wel omdat we een minderheid zijn en spelen met aspecten waarmee we vroeger werden onderdrukt. Brandweerlui, politiemannen en andere extreem masculiene mannen worden een deel van onze fantasie omdat ze het tegenovergestelde belichamen van wat homomannen zijn.
Het erotische zit vaak tussen de oren. Het gaat over fantasie en dromen. Jouw beroep is eigenlijk om die fantasieën te visualiseren op een of andere manier. Je zou dus kunnen zeggen dat je die fantasieën in je werk beleeft. Maar is dat niet heel verschillend van de realiteit?
FS: Ik denk dat ik minder seksueel ben dan mijn imago. Ik heb het allemaal meegemaakt: bondage, fistfucking, golden showers. Ik heb dat allemaal gedaan maar privé ziet mijn seksleven er heel anders uit. Ik ben niet wat mensen verwachten dat ik ben.
En dan is er dat andere deel van je imago, wat plezanter en artistieker is, zoals het project met Bernhard Willhelm. Hoe is dat tot stand gekomen?
FS: Berhnard kende mij al van vroeger en ik kende zijn werk. We ontmoetten elkaar en hij vertelde me dat hij een project ging doen dat geïnspireerd was door Peter Berlin.Ik hou van Peter Berlin.
FS: Ik heb hem gezien in San Francisco.
Echt? En hoe zag hij eruit?
FS: zoals Anna Piaggi (lacht) Nee, echt waar. Hij zag er modieus uit maar op een goeie manier. Hij zag eruit als een oude stilist. Hij had zijn eigen outfit gemaakt neem ik aan. Hoedanook, Bernhard Willhelm en zijn fotograaf wisten precies waar ze heen wilden. Ze hadden een storyboard gemaakt met mij erin. Ik was zeer vereerd. Het was heel gestructureerd. Bernhard is nu eenmaal zeer goed georganiseerd. Het was heel belangrijk voor mij omdat het mij heel wat publiciteit opleverde. Ik vind het leuk als mensen mij contacteren en mij gebruiken voor hun projecten. Ik ga niet zelf bij hen aankloppen.
Interview door Thomas Persson op Interviewmagazine
Blog François Sagat
