Jean Daniel Cadinot overleden

Op 23 april 2008 overleed de Franse fotograaf en pornomaker Jean Daniel Cadinot aan een hartstilstand. Hij werd 64.

Cadinot werd geboren in 1944 in Parijs. Zijn ouders waren kleermakers. Met de nodige ironie merkte hij op dat hij er zijn beroep zou van maken mannen uit te kleden in plaats van ze te kleden. Cadinot realiseerde zich dat hij homo was op twaalfjarige leeftijd. Als studierichting koos hij fotografie. Zijn carrière begon in de studios Valois, waar hij pedagogische filmpjes draaide.


Snel begon hij van fotografie zijn beroep te maken. Hij trok de aandacht met naaktfoto's van bekende Fransen: Yves Navarre, Patrick Juvet en Pascal Auriat. Hij was gelanceerd en zijn talent werd erkend. Tegen 1978 had hij 17 erotische fotoboeken op zijn naam staan met een verkoop van 200.000 exemplaren. Dat jaar zag ook 'French Art' het daglicht, het bedrijf dat tot zijn dood zijn films zou uitbrengen. Hij maakte een eerste, vrij korte film op 16 mm: 'Tendres Adolescents'. Hij zou er in totaal 80 maken. In het begin onder de pseudoniem 'Tony Dark'.

Om de website 'Movie Barn' te citeren: De films van Cadinot zijn tegelijkertijd ongelooflijk artistiek én seksueel opwindend. Bovendien vertelt hij bijna altijd een verhaal. In het begin duidelijk met autobiografische elementen. Zijn afkeer voor de katholieke kerk komt in meerdere films bovendrijven. Zijn ervaringen in vakantiekampen en bij de souts werden verwerkt in films zoals 'Jeu De Pistes" en 'Les Minets sauvages', twee hoogtepunten uit de jaren '80 van vorige eeuw. Cadinot is een product van Mei '68. Kritiek op autoritaire en vaak religieuze gezagsdragers wordt niet gemeden. Porno had toen nog iets wat het nu grotendeels kwijt is: iets subversiefs wat chockeerde en provoceerde. Zoals de Amerikaanse heteropornofilm 'Deep Throat' heel Amerika op zijn kop zette, zo werd Cadinot door de mainstream pers vaak beschreven in een terminologie waarin 'berucht' meer gebruikt werd dan 'beroemd' "Porno bevond zich in een niemandsland, ergens tussen misdaad en kunst" zegt de schrijver Norman Mailer in de documentaire over 'Deep Throat' Cadinot belandde wegens zijn activiteiten trouwens voor enkele dagen in de gevangenis. Dat het ook in deze eeuw nog niet evident is om gelinkt te worden met porno ondervondt Michel Duponcelle, Kabinetschef van de Brusselse schepen Mohammed Lahlali. Duponcelle moest ontslag nemen nadat bekend raakte dat hij de rol van corrupte bouwpromotor speelde in 'Secrets de Famille' (2004). Dat Duponcelle enkel gekleed en zonder deel te nemen aan seksscènes in de film voorkomt kon niet gelden als verzachtende omstandigheid.


Cadinot verkoos het maken van films boven de fotografie. Hij merkte ooit op dat fotografie te beperkt was om te kunnen tonen wat hij wou. Cadinot verwerkte in zijn films de weg die homoseksuelen de voorbije 30 jaar hebben afgelegd. Je vindt zowel scènes in de besloten homobars uit de jaren '80 ('Les hommes préfèrent les hommes) als verhalen over homo's die nog in de kast zitten in de jaren '90(C'est La vie'). Van in het begin slaagde hij erin de kijker te verrassen. Dat komt omdat hij steeds de vinger aan de pols houdt en elementen uit het echte leven in zijn producties verwerkt. Hij geeft je nooit het gevoel dat je het al eens gezien hebt. Zo is 'La Main au Feu'(1989) eigenlijk een voortborduren op 'Garçons de Plage'(1982). Al is het dan weer een meesterzet geweest om voor 'La Main' de Amerikaanse steracteur Danny Brown (rechts op de foto, links zit Driss Rachid) te laten meedoen. Brown speelt de rol van een jong boefje dat argeloze toeristen van hun jeep of hun motorfiets berooft. Maar op het einde wordt hij zoals het hoort op een passende manier gestraft.

Cadinot was trouwens niet zo voor het woord 'pornografie' Dat klonk voor hem te negatief. Hij wist als geen ander waarom. Hij heeft steeds geprobeerd om de seksuele actie in zijn films - dan weer brutaal, dan weer vol van tederheid - naar een hoger niveau te tillen. Dat is hem niet gelukt. Porno blijft meestal nog geklasseerd onder 'obsceen' (door rechts en extreem-rechts) of als 'onderdrukkend' (door onze progressieve medemens).

Naarmate hij meer naambekendheid kreeg kwamen de acteurs vanzelf. Uit Frankrijk, maar ook uit Nederland, Duitsland, Italië... Ook de Arabische wereld is altijd goed vertegenwoordigd geweest. Hij maakte de voorbije jaren een hele reeks met Arabische jongens in de 'Nomades' reeks. Diversiteit is voor Cadinot nooit een probleem geweest. In zijn derde film ('Hommes de Chantier' uit 1981) speelt al een prachtige zwarte kerel mee. Ook uit België kwam talent: Peter Jan Verbist is te bewonderen in 'Mon Ami, Mes Amants' en 'Cours Privés '(2002).

Cadinot heeft zich altijd verzet tegen de clichés die de ronde doen over porno-acteurs. In een interview met Zizo (maart/april 2002) ontkent hij alvast dat hij zijn acteurs zelf eerst 'test': "Ze vallen niet op mij, hé? Ze worden door mekaar aangetrokken. Ik kan je verzekeren dat er naast de set ook heel wat gebeurt. Ze slapen normaal altijd in aparte kamers. Ik moet niet meer vertellen zeker? Ik ben de enige professional. De rest zijn allen amateurs. Mijn acteurs verdienen wat bij, dat klopt. Maar ze kunnen daar niet van leven, hé. Bijna allemaal hebben ze nog een andere job. Dat geld is maar bijzaak. Het is geen crapuul, hé. Want mensen hebben soms een verkeerd beeld van een porno-acteur. De meesten doen het gewoon om zichzelf te bewijzen. Omdat ze er zin in hebben. Om te tonen dat ze charme hebben. De meeste jongens draaien twee à drie films. Sterren heb ik niet. Er zitten geen adonissen in mijn films. Ze hebben allemaal wel één of andere défaut. Het zijn jongens van vlees en bloed. Niemand verdient de kost als professioneel model of zo. Maar ik vind hen wel mooi, en mijn publiek blijkbaar ook. Moeten ze dan kunnen acteren? Je gelooft me misschien niet, maar een goeie porno-acteur moet intelligent zijn. Boven en onder de gordel moeten in evenwicht zijn. Met idioten draai je geen films! Een idioot kan niet eens goed pijpen. Wat zou hij dan goed kunnen acteren? (lacht) Je hebt dus verstandige jongens nodig die hun gevoelens kunnen tonen." Het is uiteraard een deel van de marketing van elke pornomaker dat het publiek het gevoel krijgt dat de acteurs zich amuseren. Een van de andere grote spelers op de markt, Bel Ami, speelt daar nog sterker op in. Bovendien wordt daarmee het voyeurisme van de pornokijker extra geprikkeld. Terwijl je in de jaren '80 en '90 enkel de afgewerkte scènes te zien kreeg, krijg je in de jaren '90 - mede door het gebruik van DVD - meer en meer extras en achtergrondreportages. Ook op dat vlak heeft Cadinot (weliswaar met mondjesmaat) pareltjes gemaakt. Zijn overlijden laat verhopen dat nog meer van dat materiaal wordt gepubliceerd.


In de 30 jaar dat Cadinot porno maakte is het wereldje ongelooflijk veranderd. De evolutie van de techniek heeft daar uiteraard mee te maken. Van 16 milimeter pelicule naar de meest geavanceerde digitale technieken. Het internet verhevigde die orkaan nog. Je kan nu niet alleen films bestellen via de website, maar ze ook online bekijken en downloaden. Dat betekent ook dat de markt open ligt voor een toenemend aantal spelers. In het begin had Cadinot enkel concurrentie van de Amerikaanse producenten. Momenteel zijn er alleen in Frankrijk al een tiental homopornomakers. Cadinot is in dit landschap overeind gebleven door zijn talent en zijn commercieel inzicht. Wat ook meteen een negatief aspect van zijn werk blootlegt: het is peperduur. Als Cadinot de Champagne van de homoporno is, dan betaal je daar ook een vergelijkbare prijs voor. Je betaalt minstens 65 euro voor een DVD.

Op het vlak van HIV-preventie heeft de meester geblunderd. De Amerikaanse homoporno nam heel snel het voortouw in het gebruik van condooms bij anale seks. In tegenstelling tot de heteroporno trouwens, waar men bleef zweren bij inschakelen van acteurs/actrices die een negatieve test konden voorleggen. Een fenomeen dat intussen ook is doorgewoekerd naar een gedeelte van de homoporno. Cadinot heeft in een aantal films geen condoomgebruik toegelaten terwijl de producenten in de VS al lang hun verantwoordelijkheid hadden genomen op dat vlak. Cadinot is dus eigenlijk de maker van de eerste 'bareback' films nog voor die term bestond. Voor een toonaangevend figuur als Cadinot een zware verantwoordelijkheid. Gelukkig zijn er al een tijdje wèl condooms te zien in zijn films en nam hij het probleem ook ter harte.

Alhoewel zijn werk wereldwijd op erkenning en waardering kon rekenen ontving hij pas in 1991 zijn eerste GAYVN award, een beetje de Oscar van de porno-industrie. Hij kreeg hem voor 'Désir en Ballade', een roadmovie waarin de zwarte acteur Gilles Barthelemy een zwerver speelt. Hij komt in het huis van een plattelandsdokter terecht waar hij de aandacht trekt van een van zijn zoons (Jean-François Chambon) die hem zal vergezellen op zijn zwerftocht om te ontsnappen aan de praktijken van zijn incestueuze oudere broer. Het feit dat de officiële erkenning zo laat kwam heeft allicht te maken met het feit dat De GAYVN (homo-tegenhanger van heteropornoprijzen AVN) vooral een Amerikaanse aangelegenheid is.


Hij voelde zijn dood naderen. Op zijn website schreef Cadinot vorige week: 'Als je deze woorden leest, heb ik mijn camera neergelegd, de lichten gedoofd en de gordijnen laten zakken. Ik heb mijn laatste buiging voor u gemaakt (..) Als iemand overlijdt, wordt doorgaans alleen het goede en mooie herinnerd. Daarom laat ik u een vrije geest en gedachten vol jonge mannen. Soms krachtig en sterk, soms breekbaar en gevoelig.' (...) 'Ze schonken me allemaal onvergetelijk mooie momenten, gevuld met de gevoeligste intimiteit. Momenten, die slechts aan weinigen bekend zijn, maar die ik verwerkte tot beelden die steeds opnieuw bewonderd kunnen worden. (..) Een geërecteerde penis is een symbool van het leven, een kruis een symbool van de dood."
Waarmee we meteen nog eens herinnerd worden aan de moeilijke relatie tussen Cadinot en de Katholieke Kerk.

Op de pagina waar bezoekers een bericht in het rouwregister kunnen zetten lezen we ondermeer volgend bericht van een van zijn acteurs: "Bedankt. Je bent een groot man en dat zal je blijven. Bedankt om mij de kans te geven om te groeien... Ik heb twee weekends met jou en je camera doorgebracht. Het waren dagen die me mijn zelfvertrouwen terug gaven (...) Bedankt voor alles wat je me hebt geleerd en bijgebracht, ik zal je er eeuwig dankbaar voor blijven."
Marek Wyzynski, acteur in de Cadinot film "L'insatiable"


www.cadinot.fr

Het volledige interview met Cadinot in Zizo vind je hier